In 2001 raakt hij zwaargewond tijdens een vredemissie in Bosnië. Zeventien jaar later is Edwin Vermetten wereldnieuws als hij de Above and Beyond Award krijgt tijdens de Invictus Games in Australië. Op 31 mei vertelt hij zijn indrukwekkende verhaal tijdens het webinar 'Let it GO! Iedereen is duurzaam inzetbaar'. Een preview!
Bloed, zweet en tranen
“Het in ontvangst nemen van de Above and Beyond Award (de Prijs voor Kameraadschap) was op sportief vlak het mooiste moment van mijn leven. Maar, hoe cliché ook, de geboorte van mijn twee dochters waren echt de mooiste momenten in mijn leven. Zonder mijn dochters en zonder mijn vrouw had ik het nooit gered. Na het ongeluk in Bosnië in 2001 was ik meer dood dan levend. Mijn vrouw, toen nog mijn vriendin, is verpleegkundige. Ik mocht na drie maanden naar huis, omdat zij mij kon verzorgen. Twee keer per dag maakte ze mijn wonden schoon. Schoonmaken, dode weefsel wegknippen, troep eruit spuiten, harde sproeier erop. Ik moest vaak op mijn tanden bijten van de pijn. Het was pittig, met recht bloed, zweet en tranen.”
Wie is Edwin Vermetten?
Edwin Vermetten (47) raakt in 2001 zwaargewond tijdens een vredemissie in Bosnië. Als een vrachtwagen op hem inrijdt, verbrijzelen zijn beide benen en loopt hij niet aangeboren hersenletsel op. 
Na zijn revalidatie, die negen jaar duurt, gaat Edwin sporten. Roeien, tennissen, zitvolleybal, rolstoelbasketbal. Hij kan het allemaal. In 2014 wint hij tijdens de Invictus Games in Londen twee medailles (zitvolleybal en roeien) en in 2018 wordt hij tijdens de games in Australië geërd met de Above and Beyond Award. Als zijn Britse tennispartner Paul Guest tijdens de wedstrijd een paniekaanval krijgt doordat er een helikopter overvliegt, kalmeert Edwin hem door Let it go te zingen uit de Disney-klassieker Frozen. Het levert hem, naast de Award, wereldwijd bekendheid op.
In 2020 krijgt hij in eigen land de Michiel de Ruyter Prijs uitgereikt. Bij de Invictus Games in april 2022 in Den Haag is Vermetten niet als sporter, maar als ambassadeur aanwezig.
Nooit meer lopen
“Maar het hielp wel. De wonden gingen dicht en er gloorde zelfs hoop dat ik mijn linkerbeen kon behouden. Zonder enkel, dat dan wel. Ik werd geopereerd en de arts vertelde me vooraf dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Toen ben ik heel boos geworden. Ik ben baas over mijn eigen lichaam. En ik zal bewijzen dat ik lopend jouw kantoor binnenkom, zonder krukken, stokken of wat dan ook. Het heeft lang geduurd, zo’n negen jaar revalidatie, maar het is gebeurd. Toen ik thuis in bed lag, heb ik mezelf steeds doelen gesteld. Mijn eerste doel was zelf staand kunnen plassen. Daarna wilde ik zelf tv kunnen kijken. En zelf drinken kunnen pakken. Kleine haalbare doelen die mijn leven draagbaarder zouden maken. Ik schreef ze allemaal op in een schriftje en als het een dag eens tegenzat, bladerde ik terug naar de doelen die ik wel al had gehaald. In 2010 was ik na 28 operaties eindelijk klaar met revalideren en had ik mijn belangrijkste doel bereikt: lopend de behandelkamer in.”
"Na 28 operaties was ik eindelijk klaar met revalideren"
Rolstoeltennis
“Ik werkte tot die tijd parttime bij defensie op de vliegbasis, maar was nu eindelijk klaar met de revalidatie en kon weer vast aan de slag. En ik moest iets doen met mijn energie. Ik wilde liefst weer voetballen, maar dat kon niet. Waarom ga je niet rolstoeltennissen, zei iemand. Ik lachte het weg. Zo lang over gedaan om te kunnen lopen en dan ga ik tennissen in een rolstoel? Ik ben er door een vriend ingeluisd. Hij nam me mee naar een training op zijn werk en toen ik zag dat er meer waren die uit de stoel stapten toen ze klaar waren, was ik meteen verkocht. Ik werd zelfs enthousiast en vond dat ik in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden moest denken. Ik wilde ook graag beter worden en bereikte plaats 21 in Nederland.”
Mont Ventoux
“Ik kreeg weer een belletje. Op een zondag. Een groep ging de Mont Ventoux op. Er was er eentje ziek geworden. Of ik mee wilde: ‘we gaan dinsdag weg’. Tja, dat moest ik op mijn werk en thuis eerst nog even regelen. Toen ik thuiskwam, zaten mijn schoonouders op de bank. Zij zeiden meteen: ‘dat moet je niet doen. Dat haal je niet’. Het werkte als een rode lap op een stier. Ik zei ja, zonder dat ik wist of ik vrij kon krijgen op mijn werk. Toen ik eenmaal onderaan de berg stond, was die best hoog. Ik schrok. Daar stond ik dan, ongetraind. Al snel besloot ik om mezelf weer doelen te stellen. Als ik de ene bocht heb gehad, kan ik naar de volgende. In drie uur en tien minuten was ik boven, als allereerste rolstoeler ooit. Toen belde NOC-NSF …”
Benieuwd naar het vervolg? Geef je dan nu op voor het webinar Let it GO! Iedereen is duurzaam inzetbaar (deel 2), dat het Verbond organiseert op 31 mei. Wat kunnen we leren van zijn verhaal?
Was dit nuttig?