Na 30 jaar voelt hij zich nog steeds als een vis in het water in de wereld van de onderlinge verzekeraars. Emiel Kwakkenbos - directeur van Onderlinge Verzekeringen Kamerik - belandde haast per ongeluk in het verzekeringsvak, maar heeft nog geen dag spijt gehad. Nu zoekt hij nieuwe collega’s die met net zoveel plezier naar het werk willen gaan als hij. Die zoektocht is echter minder eenvoudig dan het klinkt.
“Ik zou eigenlijk de bouw ingaan, maar ik kreeg de spijkers nog niet recht het hout in”, lacht Emiel Kwakkenbos. Dus volgde hij dertig jaar geleden - na het behalen van zijn assurantie c-diploma en wat omzwervingen - zijn vader op bij de Onderlinge. Het lokale en het dynamische spraken hem meteen aan. En doen dat nog steeds. “De kleine hummeltjes die vroeger bij ons in de zandbak speelden, komen nu bij ons binnenlopen voor het afsluiten van bijvoorbeeld een woonhuisverzekering. Dat is toch geweldig?”
Foto: Emiel Kwakkenbos
Commercieel talent gezocht
Onderlinge Verzekeringen Kamerik is één van de kleinste onderlinge partijen van het land. Samen met collega Lida Molenaar regelt Kwakkenbos de verzekeringen voor bijna de helft van de inwoners van Kamerik en van leden uit Woerden en omgeving. En dat gaat zo goed, dat het tweetal wel wat versterking kan gebruiken. “We zijn een klein kantoor, maar groeien nog steeds. Daarom zijn we heel hard op zoek naar een commercieel talent met goede communicatieve vaardigheden”, legt Kwakkenbos uit. ‘”En we weten dat er zo’n iemand rondloopt, maar kunnen hem of haar niet vinden.”
Van andere onderlinge verzekeraars hoort hij hetzelfde verhaal: “Het lijkt steeds lastiger te worden om goede krachten te vinden. Deels wijt ik dat aan de opleidingen, want er zijn bijna alleen nog particuliere opleidingen. En misschien leeft er onder jongeren het beeld van een ouderwets, wat stoffig wereldje. Ik weet het niet.”
Van toegevoegde waarde zijn
Volgens Kwakkenbos staat werken bij een onderlinge juist voor het tegenovergestelde. “Natuurlijk zit ik weleens dagen alleen maar achter mijn computer, maar ik weet ’s ochtends nooit hoe mijn dag gaat lopen. Dat is zo leuk. En we zijn echt van toegevoegde waarde. Niet alleen door onze korte lijnen, ook door er te zijn als het echt nodig is.”
De afgelopen dertig jaar overdenkend, komen er heel wat herinneringen boven. “Er stond een keer een boerderij in het dorp in brand. Het gezin stond gelukkig buiten, maar ze hadden niks meer. Dat je er dan voor iemand kunt zijn en dat je hen kunt verzekeren dat het goed komt, geeft ontzettend veel voldoening.”
Was dit nuttig?