In het FD stond onlangs een artikel: Banken hebben nu meer kapitaal, maar toch zijn ze nog even gevaarlijk. Volgens een ESRB-studie trad er search for yield op bij middelgrote en grote Europese banken die relatief minder winstgevend waren. Geldt dit ook voor verzekeraars? Het antwoord? Ja en nee.

Search for yield heeft een negatieve ondertoon, terwijl iedereen belegt om rendement te maken. Een professionele belegger bepaalt zijn risicobereidheid en gewenst rendement en bouwt daaromheen een beleggingsportefeuille. Binnen de risicotolerantie wil een verzekeraar het hoogst mogelijke rendement en loopt men tegelijkertijd tegen restricties aan (mate van liquiditeit, minimum en maximum omvang per beleggingscategorie, maximale correlaties, etc.) Verzekeraars verdelen beleggingen in twee beleggingsportefeuilles: een matching- en rendementsportefeuille.

Matchingportefeuille

De matchingportefeuille volgt de Asset Liability Management-criteria waarbij verzekeraars het rendement en de looptijd van beleggingen gelijk laten lopen met de looptijd en garanties van verzekeringsverplichtingen. Het risico dat de waarde van beleggingen daalt (marktrisico) proberen zij zoveel mogelijk uit te sluiten (vooral door obligaties tot einde looptijd aan te houden).

Rendementsportefeuille

Het vrij beschikbaar vermogen (dat geen verzekeringsverplichtingen dekt) kan risicovoller worden belegd en heet daarom rendementsportefeuille. In deze portefeuille houden verzekeraars niet alleen rekening met het marktrisico, zij nemen het marktrisico bewust. Op deze beleggingen heeft de verzekeraar een risk appetite met (doel)rendement binnen een marktrisicobudget waarbij rekening wordt gehouden met de gewenste solvabiliteit, de benodigde liquiditeitspositie en de maximaal aanvaardbare rendementsvolatiliteit. Vanwege het risicomanagement bestaat deze portefeuille niet uit louter aandelen, maar uit een mix van bijvoorbeeld converteerbare obligaties, staatsobligaties van opkomende markten, aandelen, vastgoed, private equity en grondstoffen.