Een tikkie gespannen ga ik op weg naar een mbo-school in Utrecht. Waarom leek het me ook alweer zo leuk om een gastles te geven? Waarom was ik niet gewoon naar het Verbondskantoor gegaan om een dagje lekker beleidsnotities te schrijven, in plaats van me in zo’n (voor mij) nieuwe wereld te storten?

Bij binnenkomst in het reusachtige gebouw raak ik prompt de weg kwijt. Ook dat nog! ‘Ik breng u wel even mevrouw’, schiet een allerliefste jongen me te hulp.
In de docentenkamer ontmoet ik Jan Karel, met wie ik de les ga geven. Gelukkig heeft hij al ervaring als docent. Als ik er echt niet meer uit kom, kan hij me wel redden. Een hele geruststelling.

Capuchon

Op naar het lokaal, de presentatie en de attributen klaarzetten en daar druppelen de studenten al binnen. Sommigen bekijken ons nieuwsgierig, anderen zitten verdiept in hun telefoon en weggedoken in hun capuchon. Ben benieuwd of we ook hen bij de les kunnen betrekken.

Korte introductie

De vakdocent introduceert ons kort. Zij blijft de hele les in de klas aanwezig en we spreken af dat zij, mocht dat nodig zijn, de studenten tot de orde roept. We starten de les. Jan Karel en ik introduceren onszelf. Kort. Tijdens de training van Christine van Buuren, die elke gastdocent kan volgen, heb ik geleerd dat het geen zin heeft uitgebreid stil te staan bij mijn werkzaamheden. Programmamanager klantbelang & reputatie zegt de studenten niks, en het interesseert ze ook niet. Ik werk dus bij het Verbond, de ‘club van verzekeraars’.

Solidariteit

We starten met de les en spelen eerst een spel, waarmee we de studenten inzicht willen geven in het begrip ‘solidariteit’. Er wordt geld uitgedeeld. Sommige studenten trekken een lootje met een pech-situatie: iPhone in het water, botsing met de scooter, dat soort zaken. Dat leidt al snel tot veel hilariteit, maar het idee dat het handig kan zijn om met elkaar geld in een pot te doen voor pech-situaties slaat wel aan, merk ik. Behalve bij één jongen, die achterin zit en roept dat-ie niks van verzekeringen wil weten. “Mocht mij zoiets overkomen, dan verkoop ik toch gewoon een nier”, bluft hij. Ik complimenteer hem met het feit dat hij er in elk geval over heeft nagedacht en een plan heeft, maar dat ik ook voor zijn gezondheid hoop dat hij veel geluk heeft in het leven.

Zelf nadenken

We staan verder stil bij begrippen als premie en eigen risico. Met vooral concrete situaties en voorbeelden uit hun eigen leven, om een brug te slaan tussen theorie en praktijk. Een belangrijke boodschap van Jan Karel en mij is dat je altijd zelf goed moet nadenken of het zinnig is een verzekering af te sluiten, of dat je ook op een andere manier met een risico kunt omgaan. Door te sparen bijvoorbeeld. (Of door een nier te verkopen, dat kan natuurlijk ook). Ik merk dat het het beste werkt om zoveel mogelijk interactie aan te gaan met de studenten. Bij een stukje theorie worden de blikken snel wat glaziger. Maar bij de meer actieve onderdelen zijn er genoeg studenten die volop meediscussiëren en met vragen of eigen voorbeelden komen om het een levendige les te maken. Zo levendig dat we nog vaart moeten maken om op tijd klaar te zijn.

Dialoog

Als de les voorbij is, sta ik nog even in het lege lokaal. Mijn ervaring als gastdocent op het mbo was als een reis door een onbekend landschap, waar elke bocht nieuwe ontdekkingen bracht. Het herinnerde me eraan dat leren een wederzijds proces is, en dat zelfs een schijnbaar droog onderwerp als verzekeringen tot leven kan komen. Als je maar wel de dialoog met de studenten aangaat. Het was dus niet alleen een les voor de studenten, maar ook voor mijzelf.

Patricia Swienink is Programmamanager klantbelang & reputatie bij het Verbond van Verzekeraars. Wil jij ook een gastles geven op het mbo? Neem dan contact op met jouw coördinator financiële educatie. Weet je niet wie dat is, of heeft jouw organisatie geen coördinator? Stuur dan een mailtje naar weekvanhetgeld@verzekeraars.nl.