Open Insurance in Brazilië

Open insurance en het delen van data zijn misschien niet de eerste dingen waar je aan denkt bij Brazilië. Toch is dit Zuid-Amerikaanse land wereldwijd een van de absolute koplopers. Jochem van Stiphout sprak met de directeur van het Braziliaanse Verbond en constateerde één opmerkelijk probleem. De Brazilianen lopen er zelf niet bepaald warm voor.

Jochem van Stiphout is Senior Advisor European & International Affairs bij het Verbond. Hij werkt een groot deel van zijn tijd in Brussel en behartigt de belangen van Nederlandse verzekeraars in Europa en wereldwijd.
Op 10 en 11 november was hij bij de annual conference van de internationale associatie van toezichthouders in Santiago en sprak daar uitgebreid met de algemeen directeur van het Braziliaanse Verbond van Verzekeraars.

Wat is Open Insurance?

Open Insurance houdt in dat de data van verzekeraars mag worden gedeeld met andere partijen. Doel is om nieuwe waarde voor klanten te ontwikkelen. Uiteraard alleen met toestemming van die klant. In Europa zijn er al meerdere voorbeelden als het gaat om het delen van betalingsdata (PSD II -richtlijn). En op dit moment beraden zowel de Europese Commissie als de toezichtautoriteit EIOPA zich op andere toepassingen. Begin 2021 heeft EIOPA een uitgebreid discussiepaper gepubliceerd, maar concrete voorstellen verwacht ik niet voor het najaar van 2023.

Braziliaanse versie

Dat doen ze in Brazilië dus net even anders. De wetgever (en ook toezichthouder) SUSEP kwam eind 2019 met een Braziliaanse versie van Open Insurance. Kort samengevat houdt dat voorstel in dat verzekeraars alle informatie over hun producten moeten uploaden naar een centraal systeem. De informatie over verzekeringen en pensioenen is met andere woorden, inclusief de dekkingen en premiebedragen, centraal beschikbaar. Klanten moeten wel toestemming geven voor het gebruiken van die data door geaccrediteerde adviseurs.

"Klanten moeten wel toestemming geven voor het gebruik van hun data"

Haken en ogen

In theorie klinkt dat als een mooi systeem, toch? Maar in de praktijk zitten er wel wat haken en ogen aan. Volgens het Braziliaanse Verbond van Verzekeraars is er namelijk “helemaal geen behoefte” aan een dergelijk open systeem. Niet bij hun leden, niet bij tussenpersonen en ook niet bij klanten.
Volgens de Brazilianen houdt ‘het systeem’ te weinig rekening met de diversiteit aan producten. Alle soorten polissen, inclusief de gespecialiseerde zakelijke verzekeringen voor satellieten en olieplatforms, vallen onder één voorstel.
Daarnaast stuit de snelheid waarmee de initiatieven worden uitgerold op verzet. De verzekeraars noemen het zelfs problematisch dat er onvoldoende tijd wordt uitgetrokken voor een gedegen studie naar de impact van de voorstellen.

Hoge kosten

Het belangrijkste pijnpunt voor de Braziliaanse sector zit ’m echter in de kosten. Algemeen directeur Dyogo de Oliveira van het Braziliaanse Verbond vertelde dat de sector in de afgelopen twee jaar maar liefst 84 miljoen dollar heeft geïnvesteerd in het juiste raamwerk. Een gigantische investering, helemaal als je daar de verwachte opbrengst tegenover zet. De Braziliaanse verzekeringssector verwacht niet dat de Open Insurance zal leiden tot meer polissen.

In twee jaar tijd hebben Braziliaanse verzekeraars 84 miljoen dollar geïnvesteerd in het juiste raamwerk

Wat kunnen wij daarvan leren?

Dé vraag kan natuurlijk niet uitblijven. Wat kunnen wij leren van deze Braziliaanse ervaring en wat kunnen wij beter (anders) doen? Onder de noemer ‘een goed begin is het halve werk’, is onze start gelukkig al anders. De Europese beleidsmakers nemen meer tijd om met een goed voorstel op de proppen te komen. En zeker omdat zij hun oor ook te luisteren leggen bij de spelers in de markt, kan dat wel eens leiden tot een voorstel dat beter aansluit bij de behoeften van verzekeraars en hun klanten in Europa.

Verkeerd voorbeeld?

Een tweede leerpunt is dat een goede businesscase geen overbodige luxe is voordat je een compleet systeem omarmt. En last but not least is het wel handig om vooraf te berekenen of de baten wel opwegen tegen de kosten. En als dat zo is, kan het nog steeds geen kwaad om te checken of de betrokken partijen ook bereid zijn die kosten te maken.
In die zin is het ‘vooruitstrevende systeem uit Brazilië’ vooral een voorbeeld van hoe het niet moet. Ik hoop dan ook dat de Europese wetgevers deze lessen meenemen bij het ontwikkelen van hun eigen voorstellen.

Werkgroep GFIA
Namens Nederlandse verzekeraars zit Verbondsdirecteur Geeke Feiter een werkgroep van de Global Federation of Insurance Associations (GFIA) voor die momenteel een paper schrijft over de dos en don’ts waarmee wetgevers rekening kunnen houden. Nieuwsgierig? Of vragen? Stuur een mail naar Jochem van Stiphout.